Lachend kerst boodschappen doen

Christmas shopping is in December in Engeland net zo’n gespreksonderwerp als het weer. Heb je ‘het’ al gedaan, ben je al begonnen, wat een gedoe toch ieder jaar enz. Iedereen is ook in de weer loodjes trekken hebben ze nog nooit van gehoord (zal wel de Nederlandse zuinigheid zijn denk ik wel eens dat wij dat hebben uitgevonden). Dus is het in de winkels al weken een drukte van belang, geen doorkomen aan en zeker niet voor je lol. Ben zo blij dat ik daar niet aan mee hoef te doen, wij doen geen kerst kadootjes. Dat is er ergens tussen de pubertijd van de kinderen en nu eruit geslopen. Heerlijk rustig dus.

Volgende vraag is natuurlijk hoe je je kerst dan doorbrengt. Dat is in Nederland niet veel anders dan in Engeland. Familie, schoonmoeders en schoonfamilies die dan wel op bezoek komen dan wel bezocht moeten worden. De afstanden zijn wat groter dus duur het ook allemaal wat langer maar geen verschil.

‘And are you hosting?’ Ben jij gastvrouw? Naast de kerstinkopen kan ik me voorstellen dat het een last is, in Nederland heb ik het altijd als een eer ervaren.

Maar dan moet je natuurlijk wel kerst boodschappen doen, want ik 'host' in het huis van mijn moeder. En om te kunnen koken moeten we wel wat in huis hebben natuurlijk. Lamsbout was al besteld toen ik nog in Engeland was dus het hoofdingrediënt was binnen. Nu de rest nog. Op de dag voor kerst naar de supermarkt met mijn moeder. Vroeg op pad, en dat gebeurd niet vaak want we houden niet zo van vroeg opstaan als we vrij zijn, maar het was voor het goede doel.

Eerst een parkeerplaats vinden. Er ging iemand weg dus ging ik maar vast uit de auto om duidelijk te maken dat wij als eerste waren. En zonder gene wordt ik bijna van achteren van mijn sokken gereden  omdat er een jong stel kennelijk haast had en daar wilde gaan staan. Toeteren, bozen gezichten en ongetwijfeld gemopper: Welkom in Nederland flitst mij dan door het hoofd en dan moet je de supermarkt nog in. Ik snap best dat buitenlanders ons onbehouwen of onbeschoft noemen.

Het begon al bij het uitstappen uit de trein vanaf Schiphol waarbij mannen je gewoon aan de kant duwen in plaats van je voor laten gaan, je helpen met je koffer en je zeer vriendelijk een goede dag wensen. Ik voel me dan wel een beetje mevrouw Bots hoewel dat ook komt omdat (alweer) alles aan de verkeerde kant zit (nu weer rechts) en andersom open gaat en zo.

In de supermarkt realiseer ik me weer eens te meer dat een terugkeer naar Nederland wat lastig wordt. Iedereen is zo gehaast en met zich zelf bezig dat ik spontaan in de lach schoot. Al dat nerveuze gedoe, haast haast haast, botsen, aan de kant duwen, snauwen en vooral boos kijken. Tjonge jonge wat hebben wij een zin in kerst. Vrolijk lachend deden we de boodschappen, lieten iedereen voor en hadden de grootste lol wat niemand begreep. Het is maar goed dat ze je hier wel verstaan want anders waren ze wellicht ook nog gedacht dat we hen uitlachten. Maar ….. uhm…. dat deden we natuurlijk eigenlijk ook. 

Christmas party

Natuurlijk is er geen ontkomen aan de Christmas party. De weken staan er bol van. Er is een Christmas lunch: met je collega’s gaan lunchen wat gemiddeld de hele middag duurt. De Christmas party met vrienden is ook populair. Gemiddeld is iedereen in de weken voor kerst heel wat avonden onder de pannen. Het tempo op het werk wordt er niet sneller van maar ze zijn wel een stuk opener en vrolijker dan normaal. Wat zal het saai worden in Januari.

Ook op het werk is het natuurlijk een traditie. De Christmas receptie wordt georganiseerd door de Vice Chancellor. Je krijgt ook als personeel een officiële uitnodiging en instructie via de email. Ja echt instructie in wat je taak is als medewerker. Het is namelijk een Christmas party met een opdracht. Er worden mensen uitgenodigd die belangrijk zijn voor de universiteit of met wie ze een relatie zouden willen aangaan.

Begon er natuurlijk al mee dat ik na wat twijfelen besloten had om maar een nette broek aan te doen in plaats van een jurk omdat ik én vers uit Hongkong kwam waar het 20 graden was én ik nog rubberen knieën had van de jetlag. Kan wel hoor maar bijna iedere vrouw verschijnt in jurk op hakken ook al is de mode nu niet spectaculair te noemen. Zelfs in jurken is een ander gevoel voor mode en dat is wel gek want veel nieuwe trends komen tegenwoordig uit Engeland. Maar goed verplicht netwerken dus, weinig kerst gewoon hard core een staande receptie en verplicht socializen. Werd uiteindelijk toch nog gezellig omdat ik met wat relaties bleef hangen en met wat alcohol zijn de Engelsen een stuk gezelliger.

Donderdag was de Christmas party van de college. En de romantische ideeën die ik erbij had die kwamen natuurlijk niet uit. Het begint er al mee dat er eerst in een van de grote lecture halls een meer dan een uur durende speech gehouden wordt. Een presentatie van waar we naar toe gaan was voor mij niet duidelijk, maar er zat ook genoeg verzet op het geheel om niet echt te luisteren moet ik erbij vertellen. Dan een serie collega’s die vertellen wat ze hebben gedaan het afgelopen jaar. Te lang en helaas ook niet echt in een sfeer van echte trots. Dus in de collegebanken en luisteren.

Daarna op naar de andere kant van de straat en daar was het atrium ingericht met een grote kerstboom, licht en kerstmuziek. Maar het lijkt wel alsof ze niet weten hoe ze een dit moeten doen. Er was eten maar in zo’n onhandige hoek dat niemand erbij kon dus allemaal in de rij: reuze gezellig ;-0

En voor velen was het meer de kat uit de boom kijken dan een echte leuke bijeenkomst met collega’s. En jawel klokslag 7 uur vertrokken de eerste en tegen 8 was het helemaal leeg. Voor de echte gezelligheid moet je naar de kroeg zo bleek na afloop. Ik werd gevraagd om me toch vooral aan te sluiten als ik klaar was. Er wordt namelijk wel verwacht dat je als gastvrouw van het geheel tot het laatst blijft, dus dat deed ik dus maar al hadden mijn voeten in de nieuwe pumps hele andere plannen. En echt in de kroeg is het eens stuk gezelliger moet ik zeggen je komt zelfs tot echt gesprekken over kunst en onderwijs. Toch een beetje de gloed van kerst zal ik maar zeggen.

Expat bues

Zat er een keer in natuurlijk ik heb last van de de expat blues. Schijnt na ongeveer 3 maanden te komen was mij verteld en ja hoor ‘ze’ hadden gelijk. Misschien is het erger als je al single besluit om expat te worden, geen idee ik kan het natuurlijk niet vergelijken. Maar het zal wel schelen als je de ervaring kan delen lijkt me. De voorspelling is dat de bleus zo’n 3 maanden duren, dus tel uit je winst. Ik heb me al voorgenomen dat we dat dus niet gaan doen: die 3 maanden, zo een keertje is prima maar laten we niet overdrijven.

Moedig is een woord wat veel mensen gebruikte toen ze hoorde dat ik in Engeland ging werken. Nou zo moedig voelt het dit weekend even niet. Het voelt ook niet als een verkeerde keuze maar meer als een confrontatie met mezelf. Een weekend alleen komt niet vaak voor met al dat reizen van mij en meestal zit er wel wat afleiding in in de vorm van collega’s of sociale dingen voor werk. Dit weekend niet.

“Are you homesick yet?’ vroeg een collega dean van de week. Nee ik geloof niet dat ik daar last van zal krijgen. Ik heb ook geen spijt als ik terug kijk naar het besluit om dit te gaan doen. Heimwee is namelijk ook dat je een ‘Heim’ hebt waar je naar terug verlangt en dat is er niet: dat huis bedoel ik. Wat ik mis zijn mensen, gesprekken en de knuffels.

Wat is dan die expat blues? De eerste charme van een nieuwe stad, een nieuw land, een nieuwe baan, nieuwe mensen is er vanaf. En niet dat het dan niet meer leuk is maar het is minder spannend. Het is ook zo dat al die dingen die je in Nederland in een handomdraai regelt hier van eeuwigheid tot amen duren en daar is zeker de charme vanaf. Je krijgt ook ruimte in je hoofd om dingen te relativeren en te overdenken, de overlevingsstand is ervan af.

En wat doe je dan om je zinnen te verzetten? Een stofzuiger kopen en het gasfornuis en de oven eens goed onder handen nemen, boeken kopen, lezen, uitslapen en voor je uit staren. Zo’n soort pakket. En naar de kerstmarkt natuurlijk die het midden houd tussen een kermis en overdreven dure kerst kado’s. Maar wel een echt kerstgevoel. Gek genoeg of misschien wel heel goed geen moment aan werk gedacht en dat is voor een workaholic toch op zijn minst een prestatie.