indirect

Indirect

Laatst was ik in Nederland, komt met grote regelmaat voor het immers het is maar 1 uur vliegen. In een familie diner wat een soort nieuwe traditie lijkt te worden nu ik in Engeland woon kwam opeens een harde vraag: Ja mam wat bedoel je nu eigenlijk juist wel of juist niet. Geen idee meer waar het over ging maar de vraag was indringend. Totaal me van de prins geen kwaad antwoordde ik dat het toch duidelijk was. Nee mam dat is het dus niet: je zegt gewoon niet echt wat je bedoelt.

Tja het is officieel ('it’s oficial' klinkt trouwens een stuk beter) ik begin Engelse gewoontes over te nemen zoals de indirecte communicatie. Er prachtig omheen draaien kan je ook zeggen, met mooie woorden en een glimlach en politiek correct als het even kan. Je leert echt nieuwe dingen in het buitenland kan ik je vertellen. Het heeft ook z’n charme die indirecte communicatie maar ik wordt er ook soms helemaal gek van en heb dan dezelfde neiging als mijn kinderen: Eh ja en wat bedoel je nu eigenlijk precies. In Engeland zeg je dan wat beduusd: ik ben even de draad kwijt waar hebben we het nu eigenlijk precies over. En ja hoor dan blijkt minstens de helft van het gezelschap ook de draad kwijt te zijn.

Maar dat indirecte is ook een soort roze bril gevoel. Als je niet oppast dan ziet alles er opeens veel rooskleuriger uit: men lijkt het met je eens te zijn en hult zich in intonaties die je moet leren begrijpen. Zo kan het: ‘Oh we moeten snel iets afspreken’ oprecht gemeend zijn maar het kan ook een beleefd antwoord zijn en dan is er dus helemaal nul komma nada vervolg op zo’n uitnodiging. Toen ik begon heb ik mijn medewerkers uit proberen te leggen dat ik heel Hollands ben en alles bewust positief interpreteer tenzij het duidelijk niet de bedoeling is.

Dat werkte tot nu toe prima maar begint te slijten, dit noemen de Engelsen trouwens zelf een back stabbing culture. Namelijk in je gezicht zeggen dat het goed en geweldig is en in de achterklap is het zie je wel ik zei toch dat het niet goed was.

Ik heb laatst in een vergadering aangekondigd dat ik een rug shild ga bestellen waardoor het idee ontstond dat ik last van mijn rug had. Maar ik legde er vrolijk bij uit dat ik me niet tegen achterklap en roddel kan of wens te verdedigen en dat dat duidelijk wordt dat dat wellicht nodig is. Gewoon even een statement om de cultuur scherp te houden en dat werkt dan weer wonder wel. Kijk zo indirect ben ik 

The Art of Canapees

In Engeland zijn er regelmatig ‘officiele’ gelegenheden met zo’n zijn eigen regels en codes. Ik schreef al over de do’s, de recepties zeg maar, waarbij mannen vaak hun jas aan houden alsof ze op weg zijn naar buiten. Laatst was ik op een black tie dinner en was de enige vrouw met een jas en ik kan je vertellen het was freezing buiten. Lekker Hollands denk ik dan maar even stiekem.

Ik dacht eigenlijk dat de canapees al waren uitgestorven in de jaren 50 maar hier bestaat het nog steeds. Het is meestal als mensen direct vanuit werk bij een ‘do’ verwacht worden en men ervan uit lijkt te gaan dat als ze dan aan de drank gaan het niet goed afloopt dus zijn er hapjes. Verschilt per receptie en per gelegenheid deze keer mini fast food: dus mini hamburgers, visstikjes op brood, mini tosti’s dat soort werk. Echt je gelooft je ogen niet.

The art of canapees zegt ook iets over wie ze besteld heeft want het kan ook heel suffisticated zijn: bijna amuse stijl, iets wat in Nederland ook z’n langste tijd wel gehad heeft. Maar reuze handig als je aan het einde van de dag naar een receptie moet, en dat komt nogal eens voor, dat je niet meteen het eerste glas wijn in je knieen voelt zakken en niet afhankelijk bent van slappe chips en oude pinda’s waar wij in Nederland dan weer zo goed in zijn.

En het past ook in het patroon van eten wat ik soms ook bijna geadopteerd heb: ’s middags een warme maaltijd op het werk en ’s avonds even een boterham dat is dan echt wel genoeg. En dan is zo’n paar canapees genoeg tot de volgende dag, bij mij moet er dan nog wel een stukje kaas achteraan maar eigenlijk is dat gewoon voor het lekker en niet nodig.

Ziek zijn in Engeland

Engeland is een geweldig land als het gaat om gezondheidszorg dat is namelijk gratis. De NHS (National Health Service) behandelt iedereen die door de deur komt. Zo is mij verteld want ik heb het nog niet uitgeprobeerd.

Ziek zijn op het werk is anders, je vult een formalier in en belt iemand. Ben er nog niet achter wie je dan belt maar meestal hoor ik in de loop van de dag, als ik er naar vraag, dat iemand ziek is. Je belt dus niet je leidinggevende maar vult een formulier in. Ziek zijn heeft een raar aura hier. Je hoort er niet naar te vragen, mag als leidinggevende ook eigenlijk niet echt vragen wat iemand heeft en mensen bedanken je als je er naar vraagt. Heel apart.

Verder is het tegen de health &safety code om een medische mening te uiten of iemand advies te geven. Moet je net mij hebben ik sta er bol van maar dat leer je hier wel af, als ik dan toch per ongeluk eruit floep wat ik denk te weten ( ja de indirecte en voorzichtige communicatie begint me eigen te worden) dan volgt er de zin: but I'm not a medical doctor. Gewoon voor de zekerheid.

Als iemand ziek is ben ik gewend de eerste dag even te bellen om te horen wat er is of we iets moeten doen etc. maar daar schrikken ze hier van: de baas die zo maar een prive nummer belt. Bijna no go zone. Mijn team is er nu aan gewend en ik ben gewoon dicht bij mijn menselijke stijl van leiding geven gebleven en waarderen ze het en vinden ze het gewoon. Na een week of als het ernstig is bel je of stuur je bloemen nou dat gaf me een commotie. Maar ook dat is gaan wennen ook als komt dat niet vaak voor.

Het eerste half jaar krijg je als je ziek bent je volle salaris, daarna de helft en na een jaar helemaal
niets meer. Korte duidelijke regels maar wat als je nu echt ziek bent denk ik steeds, opeens is de sociale zekerheid dan nul en zou ik bijna verlangen naar het veilige Nederland. Door de strikte scheiding prive en werk kan iemand heel makkelijk uit zicht vallen en voelen dat hij of zij aan zijn of haar lot worden overgelaten. Vaak zonder kaartje of belletje van collega's zo lijkt het.