Graduation

Zaterdag was diploma uitreiking.  De hele dag dus dat is een hele gebeurtenis. Om te beginnen was het een gedoe om uit te vinden wat voor gown er besteld moest worden voor mij. Uiteindelijk was het een zwarte met een roze met rode  ‘colours’ niet dat iemand mij heeft kunnen vertellen waar die voor stonden maar het was in ieder geval een onderscheidende kleur. Heel slim hadden ze mij uitgenodigd om aan te zitten bij de VIP lunch om vervolgens een ceremonie bij te wonen zodat ik kon observeren.

In de rij en dan op naar de zaal in die volgorde. Politie op de boel af te zetten, bewakers met van die oortjes, heel echt allemaal. Dan even wachten tot de pedel het sein geeft te mogen lopen. De zaal staat op en dan is er trompetgeschal en op weg naar het podium maar ik loop op de zaken vooruit.

Een diploma uitreiking is echt een hele gebeurtenis hier. Weken aan voorbereiding gaan eraan vooraf. Ik ben eerst officieel gebriefd dat wil zeggen dat een delegatie je komt vertellen hoe het gaat. Echt alsof je weer op de kleuterschool bent. Of ik wel eens bij een graduation geweest was? met een zekere insinuatie van vast niet. Toen ik daar bevestigend op antwoordde was de volgende vraag: maar ben je wel eens op een Engelse graduation geweest? En toen ik ook dat met ja moest beantwoorden was er een soort onrust aan de andere kant van de tafel. Dus pakte ik even door door ze te vertellen hoe wij dat deden bij onze Engelse Master.

Stilte aan de andere kant van de tafel, ik heb dat effect hier wel meer zo blijkt. Goed er is dus een reader's book. ….. als je dat met lezers boek vertaald klinkt het echt raar. Er is dus een boek waarin alles staat wat je moet voorlezen in een systeem zodat je het op een bepaalde manier doet. Natuurlijk was het weer in de stads schouwburg in de grote zaal: dat begint al te wennen raar genoeg. Je krijgt de namen mee naar huis om de uitspraak te oefenen.

Kijk en dan wordt het lastig . Een dyslect, ook al is het dan niet heel ernstig, die namen moet voorlezen (moeilijkheid één) in het Engels (niet zo moeilijk) van voornamelijk Chinese studenten (en dan wordt het pas echt moeilijk). Dus spreek de Chinese namen uit op z’n Engels was zo’n beetje de opdracht. En als een echte monnik heb ik geoefend hardop lopend door de kamer en de keuken. Het duurde even voor ik mijn verzet: maar zo spreek je dat helemaal niet uit! had opgegeven. 

Ik was gelukkig niet als eerste dus dat geeft even tijd om te acclimatiseren. En dan is het zo ver. Hoewel niemand dat geloofd wordt ik er echt zenuwachtig van. Met trillende handjes begonnen, dat gaat wel snel weer over maar toch is het erg ongemakkelijk. De namen moeten ook nog op tempo worden voorgelezen dus het is aanpoten. Ben er vrijwel zonder kleerscheuren door gekomen en dan is het ook zo weer voorbij. Een talenknobbel helpt natuurlijk wel een beetje in dit soort situaties.

Kortom het was een belevenis en dit is twee keer per jaar onderdeel van het vaste protocol. Ook te zien op de website natuurlijk want alles wordt hier vastgelegd. 

feet under the table

Feet under the table

Hoog tijd voor een nieuwe serie opmerkelijke uitspraken.

      Zo staat ‘Finding your feet’ voor  inzicht krijgen in je omgeving.

    ‘Once you have your feet under the table’  is stap twee: DE uitspraak voor het feit’ als je een beetje ingewerkt ben.

    ‘Put your Wellies on’ zouden wij vertalen met steek je handen uit de mouwen.

    ‘Ad nausium’ wordt regelmatig gebruikt voor dingen die je niet wil maar wel moet doen en die maar blijven terug komen.

    ‘lay of the land’ is een schets van een plan

    ‘reality of a dynamic document’ wordt veel gebruikt in een hiërarchische organisatie

    ‘beat the dead horse’ is ook een leuke. Ik probeer ze steeds te vertellen dat wij trekken aan een dood paard maar dat begrijpen ze toch echt niet.

      In een discussie over een grafiek worden uitspraken gedaan als ‘bob it down a tot’

Oh en dan nog twee leuke vertalingen uit het Spaans naar het Engels die op de conferentie in Chili voor veel verwarring en hilariteit zorgde.

De opening werd de inauguratie genoemd en de registratie was echt verwarrend omdat dat vertaald werd met accreditatie. Valt soms niet mee om wegwijs te worden in het buitenland kan ik je vertellen. 

Working class

Voelde even alsof ik in status gestegen was omdat ik deze keer niet per taxi maar met een chauffeur service van en naar Heathrow ben gebracht op weg naar Chili. Dure auto én met een chauffeur die alle egards heeft zoals helpen instappen etc. Kom daar nog maar eens om. En ze zijn discreet dat is ook heel prettig of althans dat lijken ze te zijn want ik heb het niet uitgeprobeerd of zo.

En ze zijn op tijd dus toen ik uit Chili kwam liep ik liep uit het vliegtuig met koffer rechtstreeks op de chauffeur af die daar net stond te wachten met zo’n bord met je naam erop. Vroeger als ik moe aan kwam op een vliegveld was ik een beetje jaloers en nu is het ‘bijna gewoon’. Behalve dat het natuurlijk ongelooflijk luxe is om ophaald te worden thuis en dan 2,5 uur later afgezet te worden op het vliegveld.

Chauffeurs hebben altijd wat te vertellen. Op de heen weg was het een ultra conservatieve chauffeur. Hij deed ook iets met het trainen van de jeugd en geloofd dat het terugbrengen van lijfstraffen toch echt gaat helpen in het onderwijs. Vragen stellen zou mijn vader gezegd hebben, alleen maar vragen stellen. Dus dat deed ik maar en noem het mijn eeuwige optimisme maar ik dacht echt dat hij begon na te denken tegen de tijd  dat we in Londen waren.

Op de terugweg zo’n self made man. Dat gesprek was een stuk interessanter, behalve toen ik een vol uur lag te slapen dan. Het is altijd prettig om vragen te stellen over cultuur en gewoontes. Hij noemde zichzelf working class. Wat betekend dat het na een jaar of 12 – 14 van school gegaan is en daarna meteen gaan werken. En ze staan bijna onder aan de zelf benoemde picking order. Ongelooflijk als je zoals ik niet zo veel snapt van die klassen, rangen en standen. En toen hij een voorbeeld aanhaalde vertelde ik dat ik het niet zo goed snapte. 

In Nederland kan iedereen studeren. Natuurlijk komt dat niet zo veel voor als je ouders uit een  arme milieu komen maar het kan wel. In Engeland wordt je als het ware voorgesorteerd op de wat wij lagere school noemen. Niet alleen de school keuze is belangrijk maar ook wat de status van je ouders is. Aleemaal nog tot daar aan toe maar kom niet aan de logica ervan. Er is een diep geworteld geloof dat dit de juiste manier van denken en doen is. En dan wordt zonder morren geaccepteerd en verdedigd. Zo is mijn oordeel als dean zonder twijfel een beter oordeel dan dat van mijn medewerkers a) omdat ik de dean ben en b) omdat ik gestudeerd heb en dus automatisch uit een hoge klasse zou moeten komen volgens hun inschatting. Als ik dan uitleg dat ik uit de working class kom dan wordt het bijna ongemakkelijk en echt op een gegeven moment hoor ik mezelf zeggen dat ik dat waarschijnlijk toch verkeerd geformuleerd heb. Noblesse oblige krijgt dan opeens een heel andere lading en verantwoordelijkheid. 

Scheiding werk en prive

Het valt aanvankelijk niet zo op maar er is hier echt een scheiding tussen werk en prive. Op het werk is men heel verbaasd als je vraagt hoe het nu is met een zieke moeder of zo. Ze geven vol verbazing antwoord en voegen er dan keurig: thank you for asking! aan toe.

Iets drinken na het werk kan wel vooral als ik het vraag. Maar dan gaat het ook alleen over werk, alles wat prive is wordt heel handig uit de conversatie gehouden. En mij zullen ze niet zo gauw vragen want ik ben hun baas. Kortom de spoeling is dun. Even na het werk uitblazen of stoom af blazen is er niet bij.

Als je prive bij iemand van het werk komt gaat het precies andersom: dan heb je het niet over werk. Ik ben wel een beetje workaholic maar voel dat ik hoge mate als ik het niet kwijt kan kennelijk. Is wel weer een bezinning waard denk ik zo. Ben wat dat betreft in een ander fase aangekomen. Ik verbaasd me nog steeds: er gaat niets boven een cultuurschokje per dag immers, maar ik verbaas me ook vooral over mezelf. Ben toch echt bevooroordeelt en dat zonder dat ik daar echt over na heb gedacht. Het voelt een beetje als opvoeden wanneer je je afvraagt waarom je eigenlijk iets verbiedt aan je kind, vooral als je bij alles waarom vragen zo rond de leeftijd van vier jaar of als verwijt als ze in hun pubertijd zitten.

Het is goed voor het hoofd en het relativeren dat is zeker. En er is voor mij veel te leren van de scheiding werk en prive.

Bonfire en gown

Eer gisteren was het bonfire night. De hele stad rook naar rook toen ik naar huis wandelde. Mijn collega’s hadden er al over verteld dan mag je dus een vreugdevuur stoken of je bladeren verbranden. Natuurlijk een belevenis voor alle kinderen die in de week ervoor een soort eigen versie van St Maarten hadden in de vorm van Halloween maar dan even anders. 

Hier lijkt Halloween uit Schotland te komen, toen geëxporteerd naar de VS en daarna weer terug gehaald. Raar verhaal maar met overtuiging verteld. Heb op mijn beurt geprobeerd om Sinterklaas uit te leggen maar dat riep geen beelden op bij ze hoewel ze beleefd luisteren.

Er is ook dagen vuurwerk aan de gang, heel raar als je uit Nederland komt waar dat toch echt beperkt wordt tot oudejaarsavond en bijzondere georganiseerde gelegenheden. Hier niet, je koopt het gewoon in de supermarkt en ook het hele jaar door. Halloween is snel voorbij getrokken en nu is het overal volop kerst in de winkels. Heb al wel geprobeerd om echt Engelse kerstkaarten te vinden maar tot nu toe zonder succes. Want Kerst is echt een big deal hier.

Oh en het lijkt erop dat mijn Nederlandse opleiding echt voor hoofdbrekers zorgt hier. Er moet namelijk een gown besteld worden en daar horen titels (minstens 4 bij). Ben wel wat wijzer geworden ook de lidmaatschappen van beroepsorganisaties horen daar bij. Jammer dat wij Nederlanders zo weinig hechten aan dat soort dingen. Hier worden ze er moe van want naast de gown moeten er ook kleuren besteld worden en die zijn afhankelijk van wat je hebt gestudeerd en wat ik gestudeerd heb kennen ze hier niet. We zullen zien, alleen een zwarte jurk is ook goed denk ik dan maar als dean wordt daar dan weer raar tegenaan gekeken. We zullen zien wat ze ervan maken.

Invitation to the House of Lords

Invitation to the House of Lords

Tja dat gebeurd niet iedere dag natuurlijk dat je wordt uitgenodigd voor een lunch in de House of Lords. Soms is een dean zijn ‘echt belangrijk’ hoewel ik dat hele concept maar moeilijk kan vatten nog. In Nederland snap ik status ook al niet zo goed maar hier is het een fact of life waar je je gewoon bij neerlegt, als je uit Engeland komt dan.

De veiligheidscontrole is niet mis maar als je eenmaal de uitnodiging met gouden randje hebt laten zien mag je echt naar binnen. In een kamer van de House waar een staande receptie werd gehouden om te netwerken. De lunch was namelijk georganiseerd door  het textiel instituut en je komt daar alleen binnen als je gevraagd bent.  Het was een combi van industriëlen, mensen uit de modewereld en de universiteiten. Als je een beetje sociaal handig ben is het je weg vinden in zo’n gezelschap niet echt moeilijk gezien het feit dat je als Nederlandse makkelijk contact maakt.

Na de receptie wordt je naar je plaats geleid en dan begint het echte werk, de speaker, een man in liverei met een grote stok laat weten dat je stil moet zijn door ermee op de grond te slaan. En heel gedisciplineerd wordt iedereen dan ook meteen heel stil. Dan wordt de depute speaker aangekondigd, de Lord van dienst zeg maar. De lunch was prima en met het uitzicht op de Thames kan het niet fout gaan. Na de lunch toch maar mee op de rondleiding want hoeveel kans krijg je om echt alles van binnen te zien.

We kregen de volle rondleiding door een zeer gepassioneerde gids. Die de hele geschiedenis kort voorbij liet komen. Dus vanaf onze Willem de veroveraar die echt Engeland bezette en hoewel de Engelsen dat niet zo onthouden hebben noemen ze hem wel zo. Ze hebben zijn verovering in de geschiedenis boeken omgetoverd tot de ‘Glorious revolution’ waar een prachtig boek over geschreven is: Going Dutch echt een aanrader.

Maar dit terzijde de hele monarchie, de koningshuizen en de parlementaire geschiedenis kwam voorbij. En toch voelt het bijzonder als je de House of Lords binnen stapt evenals de House of Commons die we ook maar en passant meepakte. Jammer geen lord of parlementarier tegen gekomen maar het was dan ook vrijdag middag.

Een hoop historie in die gebouwen en ook wat meer begrepen van de manier van werken hier. Het duurt lang en naast de wat ouderwets aan doende procedures wordt eigenlijk alles in commissies gestopt. Daar wordt dan maanden aan gewerkt en al met al kan het 2 jaar duren voor een wet wordt aangenomen en … ja wel dan is hij voorlopig ook niet niet in werking. Tel uit je winst.

Wat natuurlijk ongelooflijk doordringt in het verhaal van de rondleiding zijn de rangen en standen en alle regels die daar mee te maken hebben. Echt dat ze er zelf niet over struikelen is een wonder. Wat wel mooi is om te zien dat daar geen discussie over is, geen enkele discussie zelfs: het is gewoon zo. Voel me een heel klein beetje meer Engels door deze ervaring.