Open dag en zo

Het begint soms al een beetje te wennen: het al maar moeten presenteren. Nu zou oefening kunst moeten baren en dat gevoel heb nu ook nog niet. Het veel doen doet je wel beseffen wat je beter af gaat. En het is veel minder beangstigend om voor een zaal met meer dan 1000 man te staan dan ik gedacht had voor ik hier begon.

Ik heb open dagen altijd geweldig gevonden de spanning: anticipatie van jonge mensen die graag naar de kunstacademie willen (klinkt trouwens beter in het Engels). Grote ogen, veel vragen. En natuurlijk is dat in Engeland net zo. Met vader en moeder, of met vader of moeder maar nooit alleen. Met het hoge collegegelden is dat heel begrijpelijk. De nieuwe studenten worden ook weggebracht door beide ouders en hier en daar een verdwaalde moeder alleen. Ze gaan in een hotel met zoon of dochter lief en ontdekken samen de universiteit en de stad. Ondenkbaar voor mij als Nederlandse moeder: had graag de gezichten van mijn kinderen willen zien als ik met dat voorstel was aangekomen  ;-)

Op de open dag gaat het er wel heel anders aan toe dan bij ons. Het zijn, alweer, presentaties. Eerst van de dean en dan van de hoofden van opleidingen of andere stafleden. Niet even kort een flitsende inleiding: nee een introductie op een opleiding duurt een uur, de presentaties van de dean een half uur voor de volledigheid.  En dan zijn er rondleidingen door de studenten die de aspirant studenten door de gebouwen loodsen. En dat is geen overbodige luxe want mijn gebouwen zijn ware doolhoven. In 1 gebouw zitten naar verluid meer dan 50 verschillende niveaus. Echt een uitdaging om op tijd bij een vergadering aan te schuiven soms kan ik je vertellen.

Het geef vooral feedback wordt heel vrolijk en serieus gevraagd. Maar hoe mooi en enthousiast ik het ook verpak de suggesties: misschien kunnen we wat werk op hangen van studenten…. Nee daar moet eerst over vergadert worden, het moet besproken of er volgen twee worden per email: thank you. Nee feedback geven Engelse stijl heb ik duidelijk nog niet onder de knie.

After you … no after you

Engelse beleefdheden ze zitten er vol mee natuurlijk maar dat was te verwachten. Mannen doen de deur voor je open en wachten keurig totdat ik door heb dat dat de bedoeling is. Tja het zal wennen worden om weer in Nederland te zijn straks/later.

En in de rij staan hebben ze echt tot een kunstvorm verheven. Bij de bus is er gewoon een vast gewoonte dat ook als de bus nog lang niet in zicht is maar vast in de rij te gaan staan. Zonder morren net zo vrolijk ook als dat betekent dat ze dan in de regen moeten staan omdat het bushokje niet lang genoeg is. Heel wonderbaarlijk om te zien.

Ik heb het vermoeden dat ze mij maar raar zelfstandig vinden hier. Kreeg vandaag de hint dat als ik een afspraak had met de grote baas, die hier heel onlogisch een vice chancellor heet. Wat voor mij steeds maar resoneert als de vice directeur in plaats van de echte zal ik maar zeggen. De hint was dat hij vrij traditioneel was en dat hij toch eigenlijk teleurgesteld is als je niet minimaal op hoge hakken verschijnt. Kijk en dat gaat het even fout. Één ik ga me toch echt niet aanpassen aan de kleding codes dat zit er gewoon niet in en twee ik kan helemaal geen hakken dragen omdat ik aan één enkel geen enkelbanden meer heb. Lang leven een sportief vorig leven en een iets te heftige afdaling na een bergbeklimming. Maar dat weet hij natuurlijk niet.

Dus ik zal het op een andere manier moeten aanpakken, voorlopig kan het wel hoor  dat ik echt anders ben. Ik voel me nog steeds Alice in Wonderland hier, de verbazing is echt groot iedere dag weer. Vandaag werd ik mee gevraagd om naar de nieuwe kamer van de onderzoeksassistenten te komen kijken. Ik had al wel wat gehoord over een kamer zonder ramen en dacht dat het een bij wijze van spreken was maar nee hoor. Ze hadden echt bedacht een kamer voor 4 assistenten zonder ramen of deur die uitkomt ook nog op 2 grote klaslokalen. Nu zijn ze hier heel erg van de gezondheid en veiligheidsregels maar dit mag dus gewoon wel. Nou niet van mij, hele plan van verhuizingen in de war maar dat gaat nu toch echt in tegen mijn Nederlandse standaarden.

Hier begint de Kerst te ontwaken. In de winkels is het al duidelijk aanwezig. En natuurlijk is er de kerstkaart van de college. Niet moeders mooiste maar gelukkig kan ik mijn traditie van het schrijven van kerstkaarten voortzetten op mijn nieuwe werkplek. Ben benieuwd hoe dat op mijn vorige werkplek zal gaan. Ik vond het leuke traditie: iedere medewerker een persoonlijke boodschap schrijven. Dat zit er met mijn personeelsbestand nu niet in maar ik ga er wel wat van maken natuurlijk en kan me nu al verheugen op de 'christmas parties' hier.

kantoor geluiden

Kantoor geluiden

Begin al aardig te wennen aan de nieuwe kantoor geluiden. Voetstappen begin ik te herkennen en zo. Ook heeft dit kantoor nieuwe piepjes, Zo gaat een kwartier voor een afspraak mijn computer af om te waarschuwen dat ik nog een kwartier heb. Ontzettend irritant vond ik dat maar nu is het toch wel prettig, vooral als je in van de half uur gesprekken zit is het handig om te weten dat je halverwege bent.

Ook heb ik een telefoon waar ik nog maar weinig van begrijp. Het is toch al niet zo mijn ding maar het is wel handig dat je er van alle mee kan ….. zeggen ze. IK laat wel weten wanneer ik dat onder de knie heb.  Het werken is wat het gebruik van media betreft echt anders hier. Het is ten eerste zo dat de mobiele telefoon niet gebruikt wordt, niet onderling, niet om te SMS-en wellicht alleen om de email op te halen. Het bellen is iets wat überhaupt niet zo veel wordt ingezet, als ik 2 telefoontjes per dag krijg is het veel. Maar ja ik zit natuurlijk ook hier niet zo veel op mijn plek.

Het tempo van werken is verwarrend. Er wordt hard gelopen, letterlijk, maar om nu te zeggen dat dingen snel gaan….. nee dat nu ook weer niet. Het is echt twee stappen terug qua tempo maar dan met een zelfde gevoel voor urgentie. Iedereen werkt hard en is heel druk in de weer. Toch gaan dingen langzaam. Zat gisteren in een vergadering en realiseerde me dat ik nu toch wel heel snel aan het aanpassen ben omdat ik begon uit te leggen waarom dingen niet zo snel gaan als we wel eens wennen. Wake up call noemen ze dat.

Het lijkt ook een overdaad aan structuur en tegelijk is die er ook weer niet dus dat is nog steeds verwarrend. Ondertussen verbouwen ze gezellig door naast mijn hoofd maar ik begin er aan te wennen, wie weet ga ik de herrie straks nog eens missen.  Mijn kantoor is verder niet het toonbeeld van gezelligheid. Er staan 3 archiefkasten in die niet dicht kunnen, plus een ladenblok wat niet op slot kan. En dan nog 4 kasten die niet open kunnen, wel leuke kastjes op wieltjes maar dan zonder ander doel dan er dingen op te leggen.  Kortom een vol kantoor met weinig zinvolle ruimtes.En als je daar iets aan wil laten doen moet je een 'badger' aan vragen. Niet te verwarren met 'bagger', hoewel het wel net zo modderig is als het gaat om de uitvoering. 

Wat ik mis zijn de geluiden van vrolijk samenwerken, dat gebeurd hier toch vooral in stilte zelfs bij de kantoortuinen die we hier toch ook hebben. Wat een nieuw geluid is is het piepen van de afwasmachine in de keuken, want een dean heeft hier wel een eigen keuken!  Waar ze ook, ik schreef het al, een nespresso hebben neergezet voor mij. Scheelt weer lopen naar één van de koffie tenten in de universiteit. Want we hebben wel gewoon Starbucks in de meeste van onze gebouwen. 

OMG

OMG

OMG (Oh My God ). Het is echt niet te geloven hoe snel een mens zich aanpast.

Ben nu een paar dagen in de VS. Het begint er al mee dat alles weer aan de verkeerde kant zit. Dus in de taxi vanaf het vliegveld gaat het al bijna mis, stapte nog niet in aan de bestuurderskant. De kranen draaien ook weer de verkeerde kant op enz. enz.

In het Hyatt hotel waar we zitten voor een conferentie is het al niet veel beter. Opeens lijken de roltrappen aan de verkeerde kant omhoog en omlaag te gaan. Echt ik begin te twijfelen aan mijn intelligentie. Daar komt nog bij dat ik me opeens kan voorstellen dat Engelsen de Amerikanen niet verstaan: het is echt een andere taal. Tot nu toe kon ik daar goed tussen schakelen bij dit soort gelegenheden maar nu gaat het echt niet meer zo soepel. Het klinkt wel vaag bekend maar dringt niet door zal ik maar zeggen.

Op het vliegveld bij de douane verstond ik de arme marechaussee zo slecht dat ik maar het excuus dat mijn oren dicht zaten van de vlucht gebruikte want het drong echt niet door wat hij  nu toch wilde. En dan die vragen: wat komt u doen? Oh net als vorig jaar? ………hm geen idee en dan dringt door dat ik inderdaad vorig jaar om dezelfde tijd in de VS was voor een andere conferentie…… Waar woont u? Tja lastige vraag. Heb de neiging om daar antwoord op te geven zoals mijn pet staat. Maar natuurlijk stond dat ook al op het douane papier en ik was even kwijt wat ik daar had ingevuld. Dus maar uitgelegd dat ik werk in de UK en woon in Nederland  en dat was voor hem voldoende antwoord.

De mensen zijn zeer vriendelijk hier. Heb me weer 2 dagen verdiept in een ander systeem en ook dat past nog maar net in mijn hoofd geloof ik. Wat opvalt is dat de VS en de UK heel langzaam doorkrijgen dat er meer is in onderwijsland dan hun eigen land. En dat leidt tot leuke gesprekken.

mannen

Ja het moest er een keer van komen natuurlijk een stukje over de Engelse mannen. De voorspellingen van mijn oud collega’s zijn niet uitgekomen: er hangt nog niemand aan de kar. 

En ik denk dat dat nog wel even gaat duren. Ik kijk wel om me heen hoor geen zorgen. Op het werk ben ik de baas, moet zo wennen aan dat begrip, en dus daar moet je niet zoeken. Er zwerven bovendien een veelvoud aan Simon’s, Peter’s en Steve’s rond die ik qua naam nog maar net uit elkaar kan houden. Heb zo veel nieuwe mensen ontmoet dat ik ze wel qua gezicht en qua functie uit elkaar kan houden maar namen…… nee dat is niet mijn ding, nooit geweest ook.

En dat is natuurlijk geen goed begin. En dan heb je nog de mannen het voorzichtig opbouwende sociale leven. Die zijn, net als vroeger of getrouwd of homo, je zal het altijd zien. En stoken in een goed huwelijk of een niet zo’n goede relatie is ook al geen goed begin.

Maar wat het meest belemmerd is de houding. Ze nemen je als vrouw serieus dat wel echt serieus en beginnen ook direct een conversatie van niveau zelfs tot een geanimeerde conversatie aan toe. Maar daar blijft het bij totdat er wat wijn is geschonken dan opeens verandert er iets. Ze laten iets van de gereserveerdheid varen en worden wat menselijker. Ik schrik ervan als bij het afscheid ze opeens aan je hand trekken om gedag te zoenen, dat is nu al een paar keer gebeurd. Lijkt wel een soort code die ze aanleren op boarding school.

Niet dat ik nu loop te leuren voor een leuke man dat zou ook niet bij me passen maar het is wel een wonderlijke wereld die stiff upper lip die ze hier practiseren. Ze zijn ook letterlijk van het stijve soort. Waar ik eerder over schreef dat het goed is voor je poise nou dat is echt in de spieren geschoten bij die mannen. Als ze gaan staan kan het zelfs even duren voor het weer soepel in de rug is zeg maar.

En ik kan zeer genieten van de etiquette hier, mannen gaan staan als je binnen gaat of opstaat. Ze houden de deur voor je open, halen en betalen je drankje (en no way José dat ze toestaan dat jij dat dan terug doet). Ze schuiven nog niet je stoel aan, en dat is maar gelukkig ook want dat zou ongetwijfeld tot nog meer elegante botsingen leiden.

Tot die ene leuke voorbij komt kan ik me gelukkig prima vermaken met observeren.