Expat bues

Zat er een keer in natuurlijk ik heb last van de de expat blues. Schijnt na ongeveer 3 maanden te komen was mij verteld en ja hoor ‘ze’ hadden gelijk. Misschien is het erger als je al single besluit om expat te worden, geen idee ik kan het natuurlijk niet vergelijken. Maar het zal wel schelen als je de ervaring kan delen lijkt me. De voorspelling is dat de bleus zo’n 3 maanden duren, dus tel uit je winst. Ik heb me al voorgenomen dat we dat dus niet gaan doen: die 3 maanden, zo een keertje is prima maar laten we niet overdrijven.

Moedig is een woord wat veel mensen gebruikte toen ze hoorde dat ik in Engeland ging werken. Nou zo moedig voelt het dit weekend even niet. Het voelt ook niet als een verkeerde keuze maar meer als een confrontatie met mezelf. Een weekend alleen komt niet vaak voor met al dat reizen van mij en meestal zit er wel wat afleiding in in de vorm van collega’s of sociale dingen voor werk. Dit weekend niet.

“Are you homesick yet?’ vroeg een collega dean van de week. Nee ik geloof niet dat ik daar last van zal krijgen. Ik heb ook geen spijt als ik terug kijk naar het besluit om dit te gaan doen. Heimwee is namelijk ook dat je een ‘Heim’ hebt waar je naar terug verlangt en dat is er niet: dat huis bedoel ik. Wat ik mis zijn mensen, gesprekken en de knuffels.

Wat is dan die expat blues? De eerste charme van een nieuwe stad, een nieuw land, een nieuwe baan, nieuwe mensen is er vanaf. En niet dat het dan niet meer leuk is maar het is minder spannend. Het is ook zo dat al die dingen die je in Nederland in een handomdraai regelt hier van eeuwigheid tot amen duren en daar is zeker de charme vanaf. Je krijgt ook ruimte in je hoofd om dingen te relativeren en te overdenken, de overlevingsstand is ervan af.

En wat doe je dan om je zinnen te verzetten? Een stofzuiger kopen en het gasfornuis en de oven eens goed onder handen nemen, boeken kopen, lezen, uitslapen en voor je uit staren. Zo’n soort pakket. En naar de kerstmarkt natuurlijk die het midden houd tussen een kermis en overdreven dure kerst kado’s. Maar wel een echt kerstgevoel. Gek genoeg of misschien wel heel goed geen moment aan werk gedacht en dat is voor een workaholic toch op zijn minst een prestatie.