Engeland is een geweldig land als het gaat om gezondheidszorg dat is namelijk gratis. De NHS (National Health Service) behandelt iedereen die door de deur komt. Zo is mij verteld want ik heb het nog niet uitgeprobeerd.
Ziek zijn op het werk is anders, je vult een formalier in en belt iemand. Ben er nog niet achter wie je dan belt maar meestal hoor ik in de loop van de dag, als ik er naar vraag, dat iemand ziek is. Je belt dus niet je leidinggevende maar vult een formulier in. Ziek zijn heeft een raar aura hier. Je hoort er niet naar te vragen, mag als leidinggevende ook eigenlijk niet echt vragen wat iemand heeft en mensen bedanken je als je er naar vraagt. Heel apart.
Verder is het tegen de health &safety code om een medische mening te uiten of iemand advies te geven. Moet je net mij hebben ik sta er bol van maar dat leer je hier wel af, als ik dan toch per ongeluk eruit floep wat ik denk te weten ( ja de indirecte en voorzichtige communicatie begint me eigen te worden) dan volgt er de zin: but I'm not a medical doctor. Gewoon voor de zekerheid.
Als iemand ziek is ben ik gewend de eerste dag even te bellen om te horen wat er is of we iets moeten doen etc. maar daar schrikken ze hier van: de baas die zo maar een prive nummer belt. Bijna no go zone. Mijn team is er nu aan gewend en ik ben gewoon dicht bij mijn menselijke stijl van leiding geven gebleven en waarderen ze het en vinden ze het gewoon. Na een week of als het ernstig is bel je of stuur je bloemen nou dat gaf me een commotie. Maar ook dat is gaan wennen ook als komt dat niet vaak voor.
Het eerste half jaar krijg je als je ziek bent je volle salaris, daarna de helft en na een jaar helemaal
niets meer. Korte duidelijke regels maar wat als je nu echt ziek bent denk ik steeds, opeens is de sociale zekerheid dan nul en zou ik bijna verlangen naar het veilige Nederland. Door de strikte scheiding prive en werk kan iemand heel makkelijk uit zicht vallen en voelen dat hij of zij aan zijn of haar lot worden overgelaten. Vaak zonder kaartje of belletje van collega's zo lijkt het.
Ziek zijn op het werk is anders, je vult een formalier in en belt iemand. Ben er nog niet achter wie je dan belt maar meestal hoor ik in de loop van de dag, als ik er naar vraag, dat iemand ziek is. Je belt dus niet je leidinggevende maar vult een formulier in. Ziek zijn heeft een raar aura hier. Je hoort er niet naar te vragen, mag als leidinggevende ook eigenlijk niet echt vragen wat iemand heeft en mensen bedanken je als je er naar vraagt. Heel apart.
Verder is het tegen de health &safety code om een medische mening te uiten of iemand advies te geven. Moet je net mij hebben ik sta er bol van maar dat leer je hier wel af, als ik dan toch per ongeluk eruit floep wat ik denk te weten ( ja de indirecte en voorzichtige communicatie begint me eigen te worden) dan volgt er de zin: but I'm not a medical doctor. Gewoon voor de zekerheid.
Als iemand ziek is ben ik gewend de eerste dag even te bellen om te horen wat er is of we iets moeten doen etc. maar daar schrikken ze hier van: de baas die zo maar een prive nummer belt. Bijna no go zone. Mijn team is er nu aan gewend en ik ben gewoon dicht bij mijn menselijke stijl van leiding geven gebleven en waarderen ze het en vinden ze het gewoon. Na een week of als het ernstig is bel je of stuur je bloemen nou dat gaf me een commotie. Maar ook dat is gaan wennen ook als komt dat niet vaak voor.
Het eerste half jaar krijg je als je ziek bent je volle salaris, daarna de helft en na een jaar helemaal
niets meer. Korte duidelijke regels maar wat als je nu echt ziek bent denk ik steeds, opeens is de sociale zekerheid dan nul en zou ik bijna verlangen naar het veilige Nederland. Door de strikte scheiding prive en werk kan iemand heel makkelijk uit zicht vallen en voelen dat hij of zij aan zijn of haar lot worden overgelaten. Vaak zonder kaartje of belletje van collega's zo lijkt het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten