Graduation

Zaterdag was diploma uitreiking.  De hele dag dus dat is een hele gebeurtenis. Om te beginnen was het een gedoe om uit te vinden wat voor gown er besteld moest worden voor mij. Uiteindelijk was het een zwarte met een roze met rode  ‘colours’ niet dat iemand mij heeft kunnen vertellen waar die voor stonden maar het was in ieder geval een onderscheidende kleur. Heel slim hadden ze mij uitgenodigd om aan te zitten bij de VIP lunch om vervolgens een ceremonie bij te wonen zodat ik kon observeren.

In de rij en dan op naar de zaal in die volgorde. Politie op de boel af te zetten, bewakers met van die oortjes, heel echt allemaal. Dan even wachten tot de pedel het sein geeft te mogen lopen. De zaal staat op en dan is er trompetgeschal en op weg naar het podium maar ik loop op de zaken vooruit.

Een diploma uitreiking is echt een hele gebeurtenis hier. Weken aan voorbereiding gaan eraan vooraf. Ik ben eerst officieel gebriefd dat wil zeggen dat een delegatie je komt vertellen hoe het gaat. Echt alsof je weer op de kleuterschool bent. Of ik wel eens bij een graduation geweest was? met een zekere insinuatie van vast niet. Toen ik daar bevestigend op antwoordde was de volgende vraag: maar ben je wel eens op een Engelse graduation geweest? En toen ik ook dat met ja moest beantwoorden was er een soort onrust aan de andere kant van de tafel. Dus pakte ik even door door ze te vertellen hoe wij dat deden bij onze Engelse Master.

Stilte aan de andere kant van de tafel, ik heb dat effect hier wel meer zo blijkt. Goed er is dus een reader's book. ….. als je dat met lezers boek vertaald klinkt het echt raar. Er is dus een boek waarin alles staat wat je moet voorlezen in een systeem zodat je het op een bepaalde manier doet. Natuurlijk was het weer in de stads schouwburg in de grote zaal: dat begint al te wennen raar genoeg. Je krijgt de namen mee naar huis om de uitspraak te oefenen.

Kijk en dan wordt het lastig . Een dyslect, ook al is het dan niet heel ernstig, die namen moet voorlezen (moeilijkheid één) in het Engels (niet zo moeilijk) van voornamelijk Chinese studenten (en dan wordt het pas echt moeilijk). Dus spreek de Chinese namen uit op z’n Engels was zo’n beetje de opdracht. En als een echte monnik heb ik geoefend hardop lopend door de kamer en de keuken. Het duurde even voor ik mijn verzet: maar zo spreek je dat helemaal niet uit! had opgegeven. 

Ik was gelukkig niet als eerste dus dat geeft even tijd om te acclimatiseren. En dan is het zo ver. Hoewel niemand dat geloofd wordt ik er echt zenuwachtig van. Met trillende handjes begonnen, dat gaat wel snel weer over maar toch is het erg ongemakkelijk. De namen moeten ook nog op tempo worden voorgelezen dus het is aanpoten. Ben er vrijwel zonder kleerscheuren door gekomen en dan is het ook zo weer voorbij. Een talenknobbel helpt natuurlijk wel een beetje in dit soort situaties.

Kortom het was een belevenis en dit is twee keer per jaar onderdeel van het vaste protocol. Ook te zien op de website natuurlijk want alles wordt hier vastgelegd.