Het valt aanvankelijk niet zo op maar er is hier echt een scheiding tussen werk en prive. Op het werk is men heel verbaasd als je vraagt hoe het nu is met een zieke moeder of zo. Ze geven vol verbazing antwoord en voegen er dan keurig: thank you for asking! aan toe.
Iets drinken na het werk kan wel vooral als ik het vraag. Maar dan gaat het ook alleen over werk, alles wat prive is wordt heel handig uit de conversatie gehouden. En mij zullen ze niet zo gauw vragen want ik ben hun baas. Kortom de spoeling is dun. Even na het werk uitblazen of stoom af blazen is er niet bij.
Als je prive bij iemand van het werk komt gaat het precies andersom: dan heb je het niet over werk. Ik ben wel een beetje workaholic maar voel dat ik hoge mate als ik het niet kwijt kan kennelijk. Is wel weer een bezinning waard denk ik zo. Ben wat dat betreft in een ander fase aangekomen. Ik verbaasd me nog steeds: er gaat niets boven een cultuurschokje per dag immers, maar ik verbaas me ook vooral over mezelf. Ben toch echt bevooroordeelt en dat zonder dat ik daar echt over na heb gedacht. Het voelt een beetje als opvoeden wanneer je je afvraagt waarom je eigenlijk iets verbiedt aan je kind, vooral als je bij alles waarom vragen zo rond de leeftijd van vier jaar of als verwijt als ze in hun pubertijd zitten.
Het is goed voor het hoofd en het relativeren dat is zeker. En er is voor mij veel te leren van de scheiding werk en prive.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten