Do's

Tja hoe vertaal je dat, een do is een semi officiële gelegenheid van werk zeg maar categorie receptie, officieel diner (wat hier weer supper heet heel verwarrend allemaal). Een do is dus een ding van enige importantie en dan moet je je natuurlijk wel gedragen volgens de Engelse etiquette en dat valt niet mee als je die nog niet helemaal meester ben. Heb er wat achter de rug ondertussen. De opening van WEYA (World Event of Young Artists), een inauguratie en bezoek van Chinezen. De inauguratie was een beetje een aanfluiting. Ik moest het introduceren. Heel grappig zonder format en de dag van te voren aangekondigd. Ze gaan ervan uit dat je dit even uit je mouw schudt terwijl het voor mij echt ergens over moet gaan. Dus de avond ervoor me verdiept in het werk en een relatie gelegd met wat wij op de universiteit en in de school willen bereiken. Dat hoort er voor mij bij maar dat vinden zij dus eigenlijk heel raar: je moet vooral zeggen hoe belangrijk het is voor de universiteit etc. : Leeg protocol noem ik dat maar, ik kan me daar nog niet bij neerleggen. Een nieuwe professor houdt zijn speech maar zonder de daarbij behorende rituelen zoals wij die op een Nederlandse Universiteit hebben. Dus geen andere professoren überhaupt geen protocol. Iedereen die mij kent en dit leest moet vast lachen maar het is raar hoor zo iets zo informeel maken. 

Bij do's is het voorstellen ook echt een ding, dat doe je niet zelf je wordt voorgesteld. Dus moet je als gastvrouw attent zijn op wie wie moet ontmoeten en vooral weten hoe ze heten. Laat dat nu net niet mijn sterke punt zijn: namen onthouden. Dus ik frutsel daar vaak om heen met mijn meest charmante glimlach van ik ben nog nieuw, heb zo veel nieuwe mensen ontmoet etc.

Bij een supper zijn er dan eindeloos veel dingen die ik gelukkig net op tijd door heb. Zoals dat je rustig een glas drinkt voor je aan tafel gaat maar aan tafel wacht je tot de eerste toast. Dat is te doen maar dat is de eerste van vele toasts tussen de bedrijven door. Er wordt dan met een groots gebaar en de daarbij behorende herrie een stoel naar achter geschoven en degene die een toast uitbrengt gaat staan. De rest blijft rustig zitten tot het klaar is en staat dan met evenveel bombarie op en dan volgt het klinken van alle glazen. Niet één toast of iedereen op volgorde achter elkaar, nee dat zou toch te geordend zijn. Nee ergens midden in een gang staat er dan weer plotseling iemand op en hup daar gaan we weer. En er moet dus altijd iets in je glas zitten dus even leeg tanken is er ook niet bij.

Het  bestek ritueel is ook een mooie. Dat leg je nooit neer dat hou je vast in 1 hand zelfs als je een slokje wijn wil. Alleen bij de toast mag het bestek op het bord. Mijn laatste do was met Chinezen en die zijn minder gewend om met bestek te eten dan wij zouden vermoeden. Het feit dat we drie vertalers nodig hadden was natuurlijk wel een ‘dead give away’ maar dat hadden die Engelsen niet door. Het gekke is ze zijn wel heel geïnteresseerd maar het lijkt wel alsof ze er geen geheugen voor hebben het wordt eerder bekeken als een rariteiten kabinet dan iets waar je op anticipeert. 

Oh nog iets wat opviel vandaag. De wat nettere dames hebben een heel eigen soort nette onderkleding. Stel je voor een jurk, lang/midden kuit toch zeker, met een legging eronder en daaronder ballerina’s.  Heel raar maar ze kunnen het met flair dragen zal ik maar zeggen. Men kleed zich echt voor gelegenheden, iets wat ik uit Nederland niet echt ken behalve voor trouwerijen etc. Dus als ik ’s morgens opsta moet ik echt denken wat ik aan doe, een net pak met sjaal (liefst 2 verschillende want dat ‘staat’ beter) kan maar een complete dress over zou beter zijn. Zo ver ben ik nog niet zal ik maar zeggen.