in transit

Naar het vliegveld

Was een beetje in shock afgelopen maandag toen mijn PA zei dat ik 3 uur in de taxi moest zitten voor ik op het vliegveld was. Ja hoor dacht ik nog maar ze had gelijk. Ook de taxi chauffeurs zijn hier aardiger dan bij ons. En je kan heel wat afkletsen in 3 uur . Het zijn vaak vluchtelingen die op de taxi zitten ook al wonen ze er dan al 10 – 20 jaar. Ze hebben het nog steeds over home als het om het thuisland gaat. En dan komt er van alles voorbij de studie aan de universiteit daar, het leren van een nieuwe taal etc.

Oh en een hard shoulder waar ik eerder over schreef is ook de vluchtstrook, ja het duurt even voor ik dat doorhad.

En natuurlijk is het hier weer anders dan in de rest van de wereld. De vluchten staan niet aangekondigd in de vertrekhal alleen de vliegtuigmaatschappijen dus moet de tas open om te zien waarmee ik ook al weer vloog. En ik maar denken dat ik via Chicago vloog maar niets is minder waar ik vlieg over Philadelphia niet dat het er veel toe doet maar ik kom daar altijd pas achter in de taxi als ik mijn vlucht en hotel gegevens in mijn telefoon zet om ze bij de hand te hebben.

Verder is vliegen als in transit zijn je bent in een soort niemandsland met dezelfde soort winkels, prijzen en een zelfde soort publiek. Engeland wijkt niet zo veel af van andere landen wat dat betreft. Het is wel anders als je geen echt thuis hebt nog, dat is moeilijker uit te leggen voor degene die weg gaan van huis en haard en familie en zich in transit begeven. Eigenlijk ben je als nieuweling in een land continu in transit en als je dan ook nog gaat reizen is dat een soort dubbelop.

Klinkt als een klacht maar het is eigenlijk een heel mooi proces. Iedereen die op vakantie is geweest kent het wel je komt aan in een nieuwe plaats en alles in nieuw, je kent de weg nog niet, je hebt als het ware geen geheugen voor die setting. En dat went snel binnen een paar dagen is het als een 2^e huis, je kent de weg en je herkent dingen. En als je weg gaat voelt het weer raar om weg te gaan. Als je in een ander land woont is dat vergelijkbaar. Wat lastiger is, omdat je blijft, is dat je geen visueel geheugen hebt. Net of je met een andere generatie praat die het heeft over andere muziek andere films andere gebeurtenissen in het nieuws. Het geen visueel geheugen hebben is raar. Zeker bij mij op de faculteit lopen veel visuele mensen rond en die praten in beeldtaal. Algemene beelden dat gaat prima, kunst ook maar een uithangbord en dat soort referentie van wat iedereen kent gaat compleet aan mij voorbij.

Heb op het vliegveld laatst maar een nieuwe uitgave van Hofstede (culture and organisation heeft het geloof ik) gekocht. De 3^e editie is er toch nog wat nieuws te leren. Te zwaar om mee te nemen in het vliegtuig maar wel fijn om even te lezen als je wakker wordt. En wat lees je dan dat het 8 jaar duurt voor dat je dat geheugen opbouwt. Zo lang zal ik hier niet zijn dus het zal blijven zoeken worden voor mij met een vleugje ‘in transit’ gevoel.